Viktor Ponomarenko | Виктор Пономаренко – Kertakäyttöinen | Одноразовый | Disposable

Osa Rajataiteen venäläisen nykytaiteen tapahtumasarjaa.
YLÄKERTA | 25.1.-12.2.2020

Kulutus on vallannut minut.

Se ei tarkoita enää pelkästään tavaroiden ostamista värikkäissä pakkauksissaan. Kulutuksesta on tullut koko elämäni perusta.

Tarkkailen ihmisiä huolellisesti ja yritän matkia heitä. Näen kuluttamisessa mahdollisuuden parantaa sosiaalista asemaani sekä saada suosiota kollegoiltani ja ystäviltäni. Tällainen elämä on kuitenkin aiheuttanut minulle jonkinlaista sisäistä vahinkoa.

Lisäksi elämäntapani seurauksena ympärilleni kertyi paljon roskaa. Tämä roska on lakannut olemasta pelkkä esine, vaan se on myös informaatiota ja ihmisten välisiä suhteita.

Roskan määrän saavutettua sietämättömän tason elämässäni, päätin yrittää saada tilannetta haltuuni – ainakin omassa kodissani. Lajittelun prosessi vaati suurta keskittymistä sekä valtavat määrät aikaa. Asun pienessä kaupungissa, joka sijaitsee Mustanmeren rannalla. Kaupungissani ei ole minkäänlaista jätteenlajittelua, eikä myöskään kierrätystä.

Kun tajusin yritykseni toivottomuuden, luovutin. Olin ilmeisesti tuomittu elämään roskan joukossa. Raskainta on, ettei siitä todellisuudessa pääse mitenkään eroon. Roskat voi haudata, jolloin ne myrkyttävät maan ja vedet. Ne voi polttaa, jolloin ne myrkyttävät ilman. Parhaimmassakin tapauksessa niistä voi vain tuottaa uusia esineitä – siis uutta roskaa.

Roska – hiljainen todistaja taistelulleni ihmisten huomiosta, ajasta sekä mukavuudesta.

Roska – hiljainen todistaja jatkuvalle avuttomuudelleni.

Потребление овладело мной.

Оно уже не является для меня простым приобретением товаров в красочной упаковке. Потребление стало принципом всей моей жизни.

Я внимательно наблюдаю за другими людьми и стремлюсь подражать им. В потребительском поведении  я вижу единственную возможность укрепить свой социальный статус и получить расположение к себе со стороны моих друзей и коллег. Производным такого образа жизни стало некоторое внутреннее опустошение.

Производным такого образа жизни стало большое количество мусора в моей жизни. Мусором для меня стали не только предметы, но также информация и человеческие взаимоотношения.

Когда ко мне пришло осознание того, что мусором завалена вся моя жизнь и что это становится невыносимо для меня, я попытался навести порядок хотя бы в своём доме. Сортировка потребовала от меня максимальной состредоточенности и колоссальных затрат времени. Я живу в небольшом городе на берегу Черного моря. Но здесь нет даже контейнеров для раздельного сбора отходов. И уж тем более, нет возможностей для их переработки.

Я стал осознавать бесполезность моих попыток что-то изменить и у меня опустились руки. Видимо, моя жизнь обречена проходить среди мусора. Ведь самое страшное откровение для меня состояло именно в том, что мусор никуда невозможно деть в принципе. Его можно закопать, отравив землю и воду, или сжечь, отравив воздух. В лучшем случае из него можно сделать новый мусор.

Мусор—  молчаливый свидетель моей борьбы за внимание людей, время и комфорт.

Мусор— молчаливый свидетель моей ежеминутной беспомощности.

Disposable

Consumption has taken over me.

It no longer means just purchasing things in colorful packages. Consuming has become the foundation of my life.

I spend my time observing people carefully and trying to imitate them. Consuming provides me with an opportunity to strengthen my social status, it helps me to woo my friends and colleagues. But this lifestyle has resulted in some kind of emptiness inside for me.

This lifestyle has also resulted in a lot of trash in my life. This trash no longer seems like just an object to me – it is also information, and human relationships.

Once I realized my whole life was unbearably littered with garbage, I tried to at least get things sorted in my own home. This process of sorting it all took a lot of concentration, and vast amounts of time. I live in a small city on the Black sea. In this city, there is no way to sort waste. Moreover, there is no recycling either.

Once I realized the futility of my attempt to change things, I gave up.  Apparently, I was doomed to live among trash. The worst part was that you really can’t even get rid of it. Trash can be buried, where it will poison the earth and water, it can be burned, poisoning the air. The best case scenario is that new objects, new garbage, can be made from it.

Trash – a silent witness of my struggle for people’s attention, time and comfort.
Trash – a silent witness of my constant helplessness.

Näyttelyä tukee Opetus- ja kulttuuriministeriö. The exhibition is supported by The Ministry of Education and Culture.